BUGÜN KENDİM İÇİN NE İSTİYORUM?

[cansuyu]

istediğim ve gereksindiğim olgularla karşılaşmakta olduğum için şükürler olsun.
gereksindiğim her olgunun bana doğru yaklaştığını duyumsamayı seçiyorum. teşekkür ederim..

Sevgili Sweet e imdatt enerjiii demiştim bir akşam :)

biliyorum tüm pozitif enerjisi benleydi :)

ve ertesi akşam ilginç bir deneyim yaşadım. evren enerji isteğime daha çoğuyla karşılık verdi.

yaklaşık bir aydır devam ettiğim spor salonunda haftanın bir akşamı da yoga dersi varmış meğer :) o saatte oradaymışım.. derse katıldım..

onlarca kitap okudum meditasyon buda zen öğretisi.. forumda şifa çemberiyle enerjimizi buluşturmaya çalıştık. ancak bu deneyimi ilk kez yaşıyordum..

herkesin en az bir kez yaşaması gerektiğine inanıyorum..

ilk dakikalarda ne olursa olsun yavaşlayamadım. gevşeyemedim ve esneyemedim.. üstelik esnek olduğumu düşünürdüm. her harekette sabırsız, hep bir sonraki adıma kiltli ya da günün yorumlarındaydı zihnim :)

öyle telaşlı yaşam alışkanlığında, ve öyle gerginiz ki, yavaşlamak bizim için neredeyse imkansız. hatta yavaşlayanları seyretmek önce çileden çıkarıcı sanırım..

carpe diem diye konu başlığıum var benim :) yaşam felsefem bu güya.

ancak bunun teorikten öte hiç geçmemiş olduğunu anlamam için yoga yapmam gerekiyormuş :) gerçekten anda kalmayı ilk kez başarınca.. koca bir hayat boyunca bunu hiç başaramadığımızı farkettim..

gerçekten tüm geçm,iş kaygısı tüm gelecek endişesi herşey in donduğu bir an yaşadım..

ve bilmenin anlamaya dönüştüğü bu an için şükürler olsun..

son dakikada cenin pozisyonuyla güven duygumuzu tazeleyelim dedi yoga eğitmenimiz. ve biraz sonra hazır olanlar kalkabilir.. iyi geceler deyip çıktı..

hiçbirimiz hareket etmedik.. kimse kalkmadı.. ne çok gereksinimiz varmış bu güven duygusuna.. ne çok ayrılma korkusu yaşıyormuşuz ..

çok değişik bir ruh haliyle eve geldiğimde kimseyle konuşmadan o anda kalmak istedim.. sadece O TEK AN ı düşünmek..

en son aşkın başında böyle herkesten uzak kendi başıma kalıp sadece düşünmek istediğim an geldi aklıma..

son aşk..

ya da ilk..

her aşkta aşkı yeniden tanımlıyor ve yeni tanımımızla ilk kez mi aşık oluyoruz acaba..

bir şarkı doldu içime hüzünle..


Aşkın en mavi zamanı...ZUHAL OLCAY - Dailymotion video


ağladım ağladım..dışında kaldığım tüm anlara...

gecenin karanlığında...

ve gülümsedim..

karanlıklarımızın ışığına...

[cansuyu]

bu arada bugün de alternatiflerime yenileri eklendi..
her zaman seçilmenin değil seçmenin özgürlük olduğuna inanmışımdır..
seçme özgürlüğümü doyasıya kullanmayı seçiyorum :)
teşekkür ederim..

[cansuyu]

insan acı duyabiliyorsa canlı.. başkasının acısını duyabiliyorsa insan mış...


kendimi bildim bileli..
nasıl ki toprağı yararak ilerler pulluk toprağın içinde..
acı öylece ilerliyor içimde..
toprağın acısını duyarak
ve pulluğun hüznünü beraberinde..

ama sevinç duymalı toprak açarken bağrını güneşe..
mutlanmalı pulluk yer açarken tohumlara..
ve gülümsemeliler birbirlerine..

iliklerimde hissetmek istiyorum toprağın güneşle dansını..
ve pulluğun ezgisini beraberinde..


ışığımızın göz kamaştırdığı pazarlar diliyorum hepimize..

[cansuyu]

güneşli bir bayram sabahında bayram tadında günler diliyorum hepimize.
güneşin yansıdığı, güneşi yansıttığımız..
ne de olsa kimse kendinde olmayanı yansıtamaz...yok yok yaramamış bana sitede dolaşamamak bir süredir :) düzeltiyorum.. herkes kendinde olanı yansıtabilir :)

evet çok uzun süre oldu. okullar açılınca kızım pc yi de aldı götürdü ve ben kendime bu lüksü temin etmek için henüz çaba göstermedim.. şu an kardeşimde yaşadığımız bir bayram sabahı ve merhaba demek istedim.. buradayım demek.. ve buralarda olduğunuzu bilmek :))


son yazdıklarımda alternatiflerden sözetmiştim. işle ilgiliydi. değerlendirdim ve kendimce doğru olduğuna inandığım bir kararla birini tercih ettim..
bu seçimim beni çok mutlu etmedi. hiçbir oluşumun içine girmeden dışardan gerçeği gözleyemiyorsunuz. yine de acele etmeden gözlemde kaldım. beni mutsuz eden ayrıntıları olumluya doğru değişltirebilmek, hatta değiştirme savaşını verebilmek yalnızca, mümkün mü bilmek istedim. ne yazık ki gözlemlerimin sonucu yanıt olumsuz. belki dedim, biraz geçmişteki hazlarımla karşılaştırıp, dünde yaşıyor, ve hissettiğim mutsuzlukla, gelen, gelmekte olan, gelmesi olası hazları kaçırıyorumdur.kendimi zamandan izole ederek gözledim bir süre.

hayır.. çok kişinin aman canım iş işte fena da değil diyebileceği bir noktada ben daha çok yorulayım, daha çok yoğrulayım işimle, ancak haz alayım peşindeyim elimde değil.
yaşamımın büyük bölümünü işim kapsıyor sonuçta. ve zaten, henüz iş dışındaki yaşamımı yerli yerine oturtmak için planlama yapmak mümkün olamadı.

beni ne rahatsız ediyor. resme değil çerçeveye oynandığını gözlemek ve bu çerçevenin yaldızlarından biriymiş.. MİŞ.. gibi oynamak zorunda kalmak. evet kurumsal, oturmuş bir yapının içine giriyorsunuz ve böyle bir gerçeklikle karşılaşıyorsunuz. resmin boyanması kimsenin sorunu değil ve sizden de bunu beklemiyorlar.

yaşamım boyunca inanmadığım hiçbir yerde olamadım.. inanmadığım hiçbir yerde var olamadım.. inanmadığımız yerlerde olabilir. ancak VAR olamayız sonuçta.

mutlu değilim doğru, mutsuzluğu tüm duygularıma ve yaşamıma endekslememek için çaba gösteriyorum. sonuçta mutluluk bir tercihtir, koşulların dışında. ah evet telkinleri elimden geldiğince dinleyerek hala içsel mutluluğumu arttırma yolunda çaba gösteriyorum,
herşeyden önce içsel mutluluğumu hissetmeyi seçiyorum..

öylesine bakabilsem devam edebileceğim bu işte kalsam, GİBİ- MIŞ gibi yaşam boyu kaçındığım uzaklaştığım maskelere bürüneceğimi ve bunun içsel uyumumda hatta şimdiden çözülmelere yolaçtığını görüyorum..

hamlesiz kalamam :) sanırım değişikliklere hazır olduğumuz sürece alternatiflerimiz olacaktır..

kimse ufkunun ötesini göremez değil mi ?

ya da ancak ufkumuz kadar dır ufkumuzun ötesi.

başka teklifler de aldım bu süreçte, ve arayışımı da sürdürüyorum.

kendimi ortaya koyabileceğim, yüreğimle varolabileceğim oluşumları kendime çekmeyi seçiyorum..

herkes kendinde olanı verebilir derdim hep. şimdi şunu farkediyorum.

herkes aynı zamanda ancak kendinde olanı alabilir.

içimde var olanlar için şükrediyor ve o hazları, mutluluğu almayı seçiyorum..

sizlerle birlikte olmayı özledim :)
hepinize içimdeki sevgi ışığından yolluyorum, hepinizin çoğaltarak bana yansıtacağını bilerek.

belki özelden yazmaya zamanım olmaz..

sevgili Sweet aklımdaydınız hep :)
Nur, Hatice, küçüğüm ve diğerleri. :)


hiç kesişmeyen yaşamların birleşmesi ne garip..

birleştiğimiz yaşamlarla kesişmeyi istiyorum..


sevgiyle kalın...

[cansuyu]

nasıl ki kitap seçerken belirli kitapların yol göstericiliğinin mutlak olmadığına inanıyorsam, yaşam yolculuğunda da belirli öğretilere birebir itibar etmiyorum artık.bana iyi gelenleri ya da istemediklerimi net belirleme ortaya koyma ve gerçekleştirme derdindeyim hepsi bu.

hiç dayanma , katlanma gücü dilemedim yaşamda mesela. çünkü yaşam KATLANILASI değil YAŞANILASI. ne zaman katlanmak için çabalıyorsam orada bir yanlış var ya da ben yanlış yerdeyim demektir. hep şükrettim dümeni kırabilme cesaretim için. gariptir bunu göze alınca bazen dümeni kırmadan da gökkuşağını gördüm.
BEN HEP GÖKKUŞAĞININ ÖBÜR UCUNA YÜRÜMEK İSTİYORUM :))VE KENDİMLE BARIŞIK HEP KENDİNE YÜRÜMEK KENDİME ÇIKMAK..


birkaç gün önce daha dümeni kırmayı düşünürken yine hazları yakalamaya yine -gibi- olmadan kendimi ortaya koyabilmeye başladım. ben hep kendim olmak istiyorum. ve hep yaşanılası hissetmeyi seçiyorum yaşamı :)

hep söylerim en büyük güç vazgeçebilme gücü..bu güç zaten sizi istemediğiniz sahnelerde istemediğiniz senaryolarda oynamaktan koruyor.

kendi gökkuşağımı kovalamayı seçiyorum hep. ve herkes için de kendi gökkuşağını diliyorum :)

rengarenk günler :)

[cansuyu]

"olduğu kadar, olmadığı kader"

irkildim.
yarı yaşımda dolayısıyla kızımla yaşıt :) mesai arkadaşlarımdan biriydi bunu söyleyen sabah servisimizi beklerken
nasıl bir kabulleniş,, nasıl bir boyun eğiştir bu.

henüz yaşamının başında, önünde oluşturabileceği pek çok yol varken, nasıl da kendini, yolunu aramaktan vazgeçiştir.

her zaman olduğu gibi, bir kez daha şükrediyorum, hep ne istediğimi bildiğim , ve hep yeniden başlamalara cesaretim olduğu için.


ama şu bir gerçek, doku uyuşmazlığının olduğu yerde, kalp nakli yapmak ütopik.

çok sevdiğim bir sözdür.

anahtar kapıyı açmıyorsa boşuna zorlamayın, ya anahtar kırılır, ya kilit bozulur,
ya da eliniz acır diye ekleme yaparım hep :)

uymuyor işte anahtar kapıya, farkındayım, ve her gün elim acıyor.

ne istemediğimi hep daha önce bildim ne istediğimden. ama durup kapıda istemediğimin mutsuzluğunu yaşamaya yokum.

yüreğimin sığdığı, yüreğime sığan yeni yollara açılan kapıları görebilmeyi seçiyorum.ve görebildiğim en uzak noktaya kadar koşmayı. oraya vardığımda daha ileriyi de göreceğimi bilerek.


olduğu kadar doğru.. ama olmadığı kader değil acizlikti ve ben aynı gün öğleden sonra başka kapıları aralayıp göz atmak üzere yollara düşüyordum.

yine :) ve yeni bir iş görüşmesi herşeyden önce.ne almak istediğimi, ne vermek istediğimi ortaya koyamadan ne istemediğim üzerine kilitleniyor görüşme.bundan duyduğum rahatsızlığı ifade ediyorum ama bir taraftan da işime geliyor. illa olsun diye bir kaygım yok benim. aynı oyun sahnelenecekse dekor değiştirsen ne değişir, figüranları yenilesen ne yenilenir?

çıkışta zamanım kalıyor , geçen yıl ayrıldığım yere çekiliyor ayaklarım, içim kıpır kıpır.ve nasıl iyi geliyor bana oraya uğramak. her adımımda sarılıp kalıveriyoruz çocuklarımla. ak kaplı sayfalarım doluveriyor yüreğimde.( ak kaplı defter başlığına yazmak istiyorum bunları aslında) ve çalışanlar, ve idarecilerimle de tekrarlanıyor aynı sahneler. ve bu kapı sana hep açık söylemleriyle.

şükrediyorum yüreğime dolan sevgi ışığı için.
evet, ben yüreğimdeki sevgiyi verebilmek istiyorum..

sevgi dolu haftasonları hepimize :)

[cansuyu]

ışıklı haftasonları dilerim hepimize. ışığa geçit verecek yürekler..

hiç uzatmayacağım.. bugün ne istediğimi biliyorum :) az önce paylaştım sizle de aslında.

şarkı söylemeye devam etmek istiyorum..

ve şarkı söylemeye devam et demek..

şarkılarınız.. şarkılarımız susmasın hiç..

[cansuyu]

yüreğimdeki sevgiyi verebilmek istiyorum demişim.
kısa bir süre öncesine ait olsa bile yazdıklarıma gözattığımda şaşırıyorum irkiliyorum mutlanıyor umutlanıyorum.

şu an çalıştığım yer özel bir okul ve çocuklarla da velilerle de iş arkadaşlarımın ilşkisi maksimum düzeyde ve hep sıcak. ben aslında sohbet ve gülümseme konusunda cimriyim hepsinden sanırım. ama bu hafta öyle inanılmaz geri dönüşlerle geçti ki. velinin biri ne yaptınız siz bu çocuklara diye sorduğunda gülerek..
SEVDİM diyebildim sadece..

SEVDİM..
birkaç gün öncesine gittim sanki hızlı bir zaman yolculuğuyla.


beklenmedik bir karşılaşma.. ve aynı soru..
ne yaptın sen bana..
usulca.. çaresizce..
SEVDİM dökülüvermişti yine dudaklarımdan.

evrenden hala sevgimi doya doya benden taşa verebilmeyi istiyorum.. almayı mı? düşünmemişim.. dilememişim.?
hep aynaya çarpar gibi çoğalarak geri dönen bi olgu olduğunu hesap etmemişim ama yaşayarak öğrenmişim...

yaşayarak öğrendiğim herşey için şükrediyorum ve her yaşadığımdan bişeyler öğrenmeyi ve yaşamıma yansıtmayı seçiyorum..

son zamanlarda bir eksiklik duygusu yapıştı içime. olduğu yerde bırakıp görmezden gelmeye çalıştım önceleri. sanki onu yerinden etsem, sanki gözümle elimle yoklamaya kalksam tutunduğu yer kanamaya başlayacak gibi. korktum yüzleşmeye önce.ama çoğaldıkça çoğaldı kocaman oldu sızdı ne yapıp edip bilinç düzeyime. hep şaşırtmıştır beni bu. nasıl olur da eksiklik, yokluk, boşluk, hiçlik varlıktan daha çok yayılma alanı bulur.
şöyle tanımlamıştım hatta bunu.


yokluk varlığı kapsıyor. varlık yokluğa yetişemiyor.
varlık ve yokluk birbirine dönüşümlü mü gerçekten?varlık yokluğa kısmen devinimli, yokluk varlığa devinimsiz sanki. tek tek her varlığın varolduğu hücrelerin, tümünde varoluyor tek bir yokluk Başarılı bir operasyonla. genleşiyor adeta. ve sonra yokluk varlıkla yer değiştirdiğinde yokluğun çekildiği hücrelere tek varlık dolamıyor. yokluk sanki sadece varlığın dolamadığı yeni hücrelere dönüşebiliyor.
varlığın yokluğa dönüşme becerisi Başarısız bir istimlak sadece. yine de her yokluk beceriksiz kurbanını tevazu ile kutsuyor.
varlık yerini yokluğa terketmiyor hemen. başka bişey kaplıyor hücreleri hafif alkollü kehrimsi bir tadı olan..BİLME nin dayanılmaz hafifliği. sonra asansör gibi geliyor yokluk.
yokluk varlığı kapsıyor. varlık yokluğa yetişemiyor.


yokluk adıyla geldi asansör gibi... AİTLİK...

şaşırdım, yadsıdım.. yıllarca ilmek ilmek işledim, örgüsünü kendim kurdum ve haykırdım.. ÖZGÜRLÜK AİTSİZLİKTİR..

yaşayarak öğrenmekte olduğum ne öyleyse..aitlik duygusundan yoksunluğun bu sızısı neden?

yoksa tüm yolları bunun bir yanılşgı olduğunu öğrenmek için mi yürüyorum..

yollarımın köşe başlarını hatırlıyorum ister istemez.. ilk gençlik yıllarımda yazdığım bir şiirin bikaç dizesi düşüyor aklıma. çok önce yazdığım şiirler de hep şaşırtmıştır beni. sanki yaşamışım gibi. ya da yeniden aynı köşelere varır gibi. hayır hayır.. sanki bir başlık atmışım yaşamımın bir paragrafına.. sonra içini yaşayarak doldurmuş.. ve hep son satırda ilk satıra varmış gibi...



..soyundum bugün tüm izmleri / askıya astım / heyhat / boşa kürek çekmişim / geriye zaaflarımla ben kaldım...


önce varıp sonra yürümek mi kaderim? önce yitirip sonra bulmak mı? önce bilip sonra anlamak mı?

verdiğim tüm özgürlük savaşlarımı düşünüyorum..yolu aitsizlikten geçen...

aklıma Nietche nin bir sözü geliyor..

Özgür mü diyorsun kendine ?
Sana hükmeden düşünceni duymak isterim,
bir boyunduruktan kaçıp kurtulduğunu değil !

anlıyorum..aitsizlikten öte geçmeden hiçbir zaman göremeyeceğim noktadayım..yokluğu vazgeçtiğim değil, ulaşmadığım varlıkla doldurmayı seçiyorum..

varlıklarınızın yokluklarınızı örtmesini dilerim..

sevgi ışığıyla yürüdüğünüz yollarda..

[cansuyu]

değişen şartlara uyum sağlayacak zihinsel esnekliğe ulaşmak için sezgilerimin doğru yolu göstermesini seçiyorum.
hayatın kendi bildiğini bana getirmesine seyirci kalmak yerine isteklerimi eyleme dönüştürmek için gereken uyum, güven ve cesarete sahibim.
evren bana verimli toprağını sunuyor.ve attığım her tohum evrene karışıyor , büyüyor,kök salıyor..ışığa uzanıyor dalları...

[cansuyu]

neyi beslerseniz onu büyütüyorsunuz.

öfke tohumları da salmışım yüreğime pek çok tohumun beraberinde, gün yüzü görmemiş.
dünden beri nasıl, üstelik de neredeyse bilinçli bir özenle büyüttüm, karda kartopu yuvarlar gibi kocaman ettim içimde başka duyguya yer bırakmaksızın. bir an durduğumda bunu neden yaptığımı kavradım. şimdi ve hep. vazgeçebilmek için kara kaplı defterime sığınmaktı bu. ne yaşarsam yaşayayım sürekli kayıt yapıyor kara kaplı sonradan kullanmak üzere, ama yalnızca kendim için kullanmak..
ak kaplı defter başlığını bunun için açmıştım, bilinç düzeyinde ak anlar kaydetmek için tutunacak.

facebook sayfanızı açarsanız bugünlerde karşınıza şu ileti çıkıyor hemen.
2012 yılının nasıl geçtiğini gör.geçtiğimiz yıldan en önemli 20 anını hatırla.

tokat gibi çarpıyor insanın yüzüne. yine önce görmezden gelmeyi denedim. olmadı. hep ötelediğim herşey gibi yüzleşmem gerekti.

kaygan bir zemindeyim sanki hep kayıverecek. ama bu NEREYE değil, sadece NEREDEN içeren bir kök salmamışlık, tutunamama.
20 güzel, hatırlamaya değer an bir çırpıda aklıma gelmiyorsa ve daha çoğu da elbet akın akın; yaşamadığımdan değil biriktirmediğimden biliyorum.

ak kaplı defterleri ciltler dolusu doldurmayı seçiyorum.

neyi beslersek onu büyütüyoruz..