Yeniden doğuş sürecimi izlediğim günlüğüm..

[imported_Angel]

resmen meditasyon bağımlısı oldum
shamanic abla ne iyi etmiş de bize affetme meditasyonunu seslendirip yeni yıl hediye yapmış..bu meditasyonu yapmaya doyamıyorum vallaha

yine canım sıkılıyorken ve yapıcak birşey bulamamışken 1 saatimi yine bu meditasyonla geçirdim ve yine kızdığım 1 kişiyi daha afettim...zihnimin ne kadar hafiflediğini farkediyorum nisandaki sınavlarıma çalışmaya daha başlamamıştım...inanın onlara bile çalışasım geldi evet derslere çalışmaya başlasam iyi olacak oh sırtımdan bir kişinin yükü daha kalktı...affettikçe affedesim geliyor...yatmadan önce yine yapıp bir kişiyi daha affetmek istiyorum...Shamanic ablanın tekrar ağzına sağlık

[imported_Angel]

gülenyüz gül Nickli Üyeden Alıntı

Gerçekten benide rahatlatıyor meditasyon... tavsiye ettiğin için sana çok teşekkür ederim

önemli değil ne demek :)

[imported_Angel]

Günaydın günlük
artık hayatımda güzel şeyler olmaya başladı ve bunların farkına varıyorum daha da önemlisi

affetmem gereken çok kişi olduğu için (neredeyse hayatımda karşıma çıkan herkes diyebilirim) bu yüzden 1 gün içinde birden fazla uygulama yapıp birden çok kişiyi affettiğimi söylemiştim...

telkinlerin etkisi de yadsınamaz ancak affetmek de insana baya mutluluk ve güç kazandırıyor..affetme çalışmalarını arttırıp affettiğim kişilerin sayıları çoğaldıkça güzel şeyleri hayatıma çekmeye başladım..

artık günlük hayatımdaki dert ettiğim bazı sorunların çözümünün kendiliğinden geliştiğini farkettim..
mesela bir süredir bilgisayarın cd rom u çalışmıyor diye onu dert ediyordum..
hem de aylardır dert ettiğim ve ciddi olduğunu düşündüğüm bir sorundu..

dün evde temizlik yaparken bilgisayarın kasasını elimle kavrayıp kaldırmıştım ki..kasanın kapağı gevşedi ve kendiliğinden açıldı..bir an için aksilik olduğunu düşündüm..ama sonra bunun bir fırsat olduğunu farkettim..kasanın içini hazır görebiliyorken belki cd romun derdini bakarak anlayabilecektim..
neyse bi baktımki aslında cd romda sorun yokmuş çalışır vaziyetteymiş..ancak onun arkasına giren ufak bir kablosu gevşemiş ve girmesi gereken yere tam oturmamış...elimle çıkarıp yeniden oturtarak takınca cd rom da çalışmaya başladı

ve sorunların çözümünün yanısıra beni mutlu edicek küçük sürprizlerle de karşılaştım...mesela o kadar iş yapmama rağmen boş zamanların daha çok arttı...yapmam gereken zorunlu şeylerin hepsini yapıp bitirmeme rağmen boş oturup da şu an ne yapsam acaba diye düşünerek yapmak istediğim şeyin ne olduğunu düşünecek kadar boş ve rahat oldum...oysa 1 gün yine herzamanki gibi 24 saat...ama ne yapmak istediğimi seçme lüksüm olacak kadar arttı sanki zaman benim için bunlar hatırlayabildiklerimin sadece birkaçı...birkaç ufak ve beni sevindiren güzel şeyler de oldu ama şu an hatırlamamıyorum :) ama şunu söyleyim ki onları farkettim ve kıymetini bildim ve tadını çıkardım..önemli olan da buydu zaten...

aynaya baktığımda kendimi daha güzel ve bakımlı görmeye başladım..

afettiğim kişiler hala gün içinde zaman zaman aklıma gelebiliyorlar..ama aklıma geldikleri an birşey beni o kişi hakkında daha fazla düşünmemi hatta hayal kurmamı engelliyor...otomatikman düşündüğüm konu değişiyor..beynim o kişiler hakkında düşünmemi reddediyor..ve aklıma geliyor olsalar bile sinirlenip öfkelenmiyorum..sıradan bir konuymuş gibi aklıma geliyor ve en fazla 10 saniye sonra beynimdeki düşündüğüm konu değişiyor...aklıma gelseler de fazla yüz vermemeye çalışıyorum bu düşüncelere...çünkü yine gelişip büyüyeceklerinden korkum var..

[imported_Angel]

Evet sevgili günlük
gitgide farkındalığımın daha çok çoğaldığını hissediyorum...
beni en çok sevindiren nokta olaylara daha değişik açıdan bakabilmem ve sorun çözmek isterken farklı seçenekleri görebilmek..eskiden hissettiğim tıkanmışlık ve kapana kısılmışlık hissini..sınırlandırılmışlık hissini yaşamıyorum..

bir de affetme çalışmalarının meyvelerini toplamaya başladım..ilk başlarda insanları affetmek çok zoruma gidiyordu şimdi bunu çok daha rahat yapıyorum...çünkü üzerinde affetme çalışması yaptığım herhangi bir kişinin haklı olduğu bir yönünü sonradan, ilgisiz bir iş yaparken aklımdan geçen bir düşüncenin yardımıyla anlıyorum...empatiye eğilimim vardı eskiden de bazı haklı yönlerini görmüyor değildim ancak son günlerde farkettiğim haklı yönleri bugüne kadar hiç daha önce farketmediğim yönlerdi...ve bunu farkedince hakikaten de öyle yahu diyorum ve bugüne kadar yanlış bir düşüncede bulunup hem ona hem kendime haksızlık etmiş olduğumu anlıyorum..
onların da aciz yönlerini görebiliyorum...belki o durumun baskısı altında olabileceklerini düşünüyorum..her ne kadar insanda özgür irade denen şey de olsa insanın bazen basireti bağlanabiliyor farkında olmadan...belki o kişiler bana o davranışları kendi basiretleri bağlanmış olduğu bir şartların altında yapmışlardı nerden bilebilirdimki ? belki başka etkenlerin baskıları vardı üzerlerinde...belki o an öyle yapmak zorundalardı...belki ben o durumda olsam aynı şeyi yapabilirdim diyorum böylece o kişilere kızmayı da bırakıyorum...

kıskançlık huyumdada belirgin azalma farkediyorum..ne zaman kendimi bu duygular içinde yakalasam kendimi o kıskandığım kişinin yerine koyuyorum ve düşünüyorum...sen o kıskanılan durumda olsan ve bu duruma olumlu veya olumsuz hiçbir katkısı olmayan alakasız bir insan da bu durumdan rahatsız olup..o durumu sana yakıştıramayıp layık göremeyip seni kıskansa ne düşünürdün diye geçiriyorum içimden...böyle olmasını istermiydin diyorum ? bir başkası rahatsızlık duyuyor diye o hoş olan durumdan vazgeçmek istermiydin diyorum ? böyle düşünmenin çok etkisi oluyor ve bıçak gibi kesiyor kıskançlık hissini...tavsiye ederim...

Sana imreniyorumm iyiki varsınn. . Hepp mutlu ol

[imported_Angel]

affedilecekler listeme sadece beni üzen hareketlerde bulunan insanları değil..bunların yanısıra kıskançlık , yetersizlik vesaire gibi duyguları bana hissettiren insanları da dahil edeceğim..

mesela okuldayken aynı sınıfta olduğumuz ve sınıfın en güzeli olarak anılan sınıf arkadaşımı da bu listeye dahil edebilirim..bana karşı benim canımı sıkacak bir harekette bulunmadı ama herkes tarafından beğeniliyor olması bende kıskanma hissi yaratıyordu...kıskanmama neden olduğundan ötürü onu da affetmeliyim diye düşündüm..

yani affedilmesi gereken kişilerin illa ki bize karşı bir eylem yaparak bize herhangi bir şekilde zarar vermesi ve canımızı sıkması gerekmiyor diye düşünüyorum...bir insan doğal ve kendi halinde yaşarken de bir başkasının kendisini kötü hissetmesine neden olabiliyor...tıpkı yukarıda verdiğim kıskançlık örneği gibi...hatta bazen bir insanı suçlarken sadece birşeyi yaptığı için değil..yapması gerektiğini düşündüğümüz şeyi yapmadığı için de onları suçladığımızı farkettim..yani yapılanlar kadar yapılmayanlar da bu noktada önem taşıyor...mesela atıyorum bir arkadaşınız sizi doğumgününde arayıp sizi kutlamadıysa bu da affedilmesi gereken birşey sınıfına girebilir..çünkü size göre o sizin arkadaşınız olduğuna göre yaşgününüzde sizi kutlamalıydı öyle değil mi ? yani sadece şunu dedi şunu yaptı şeklinde değil sebepler...


bir de şu dikkatimi çekti...zaman zaman insan ilişkilerinde kendimi bazen çitin bir tarafında bulurken bazen öte yanında bulabiliyorum..bu durumu tekrar hatırladım ve doğruladım..
mesela arkadaşlık ilişkilerimi geliştirmek için daha yakın olmaı dilediğim kişilerin üzerinde çaba gösterip ilişki geliştirme çalışmalarında bulunduğumu ancak karşıdaki insanın bu konuda anı yoğunlukta çaba göstermediğini hatta mesafeli durup işi zamana bırakıp ağırdan aldığını hissediyordum...

ama bazen karşıma öyle insanlar çıktı ki onlar benimle arkadaşlık geliştirmek için böyle çabalara giriştiler..ama ben bu çabaların sonucunda mümkün olduğunda direnip mesafemi korumak istedim....sonra bakıyorumki karşıdaki gerçekten çok ilgileniyor tam ben de ona aynı veya yakın derecede karşılık vermeye başlamışken iş tersine dönüyor ve karşıdaki kişi daha mesafeli olmaya başlıyor..demekki 3. bir seçenek yada bunun bir ortası olmuyor..

demekki insan ilişkilerinde bir çaba gösteren taraf var bir de mesafeli durup işi zamana bırakan insan var...işin ilginç yanı ben değişik zamanlarda değişik kişilerle bu her 2 tarafta da yeralmışım..

o yüzden artık çabalar karşılığı mesafeli duranı da...veya mesafeli durana karşı çaba göstereni de kınayamıyorum...

[imported_Angel]

spestnaz Nickli Üyeden Alıntı

Sana imreniyorumm iyiki varsınn. . Hepp mutlu ol

teşekkür ederim dostum

[imported_Angel]

merhaba sevgili günlük
insan ilişkilerinde gösterdiğim davranışları şöyle bir düşündüm de..

eskiden bir insanın hayatında ne şekilkde yer alıyorsam alıyım..ben hep daha fazlasını istemişim ve karşımdaki kişilerin beni herhangi bir nedenden dolayı "en" olarak görmesini ve beni zihinsel tahtlarına oturtmalarını istemişim..

şunu anladımki bir insan hayatımızda belli bir şekilde ve sıfatta yer alıyorsa daha fazlasını zorlamanın da bir anlamı yok...çünkü birden fazla sıfatla birisinin hayatında yer almanın aslında büyük bir yük olduğunu farkettim..çünkü insan 2 ayrı rolu oynamak zorunda kalıyor..mesela işyerindeki mesai arkadaşınız sizin aynı zamanda mesai arkadaşınız olup aynı zamandada hayatınızdaki en özel arkadaşınız olamaz
filmlerdede sıkça söylerler ya hani..iş başka dostluk başka diye..gerçekten de öyle..ve bunları ayırarak davranınca da ilişkideki rollerden birisi yıpranıyor ve araya soğukluk giriyor..iş hayatı için dostluk tehlikeye bile atılabiliyor.
bir insanın hem onu hem şunu hem bunu olmak aslında zor birşey..belki benim karşıdma bu yükün altına girmek istememekte ve beni hayatının tek bir alanında görmek istemekle haklılardı..

elbette ki...tek sorun bunu benim bugüne kadar anlayamamamdı...bir insan okulda benimle aynı sırayı paylaşıyor diye yada işyerinde aynı odayı paylaşıyor diye beni en samimi arkadaşı olarak görmeye mecbur değildi aslında..
yani arkadaşlıklar ve ilişkiler çeşit çeşit..
birbirleriyle en samimi olan kişilerin hep aynı ortam içinde olan kişiler olduklarını düşünürdüm hep..ama değilmiş..
çünkü bugüne kadar buna dayanan örnekler görmüştüm..

şimdi farkediyorumki hayatımda herhangi bir şekilde herhangi bir alanında yer alan insanlardan daha fazlasını beklemediğimi ve hayatında benim için ayırdığı alana razı olup bunun tadını çıkardığımı farkettim...kendimi kendime sevdirebilmem için insanların "en özel" kişisi olmak zorunda olmadığımı hissettim...çünkü bazen yeri geliyor ve o en özel dediğimiz sevgiliye bile söyleyemediklerimiz onunla bile paylaşamadıklarımız oluyor..ve bunları belki sevgiliden daha farklı bir kademede olan sıradan bir arkadaşımıza daha rahat anlatabiliyoruz..

şunu anladımki aslında aynı zamanda hem hepimiz özeliz...ve hem de hiçbirimiz özel değiliz...
çünkü hepimiz birbirimizden farklıyız...ve böyle olduğu için de hiçkimse herkesden farklı ve apayrı değil...yani hem özeliz hem değiliz...onun için kendimi zorlamıyorum artık...karşımdaki kişi beni hayatının neresinde koyduysa nereye layık gördüyse kabulumdur...ancak benim razı olamayacağım gibiyse işte o zaman o kişinin hayatımda yer alıp almayacağının kararı da bana aittir..beni sadece sıradan bir arkdaş olarak görüyorsa onunla dost olmak için olmadık çabalara girmeyeceğim...yada dostu olarak gördüğü kişiyi geçip onun yerini almaya çalışmayacağım...
böyle davranışlara girerek aslında kendi değerimi küçülttüğümü anladım...

[imported_Angel]

bugüne kadar toplam 14 kişiyi affetmişim...ama hala üzerimdeki yük tam anlamıyla kalkmadı...bu kaldırdığım taşlar büyük kaya parçaları değil de sanırım çakıltaşlarıydılar..yada ortaboy taşlar...hala büyük blok sırtımda duruyor sanırım..

aslında biliyorum ama kendime bile itiraf edemiyorum..affetme çalışmasına hala anne ve babamı dahil etmedim...bilmiyorum içimde sürekli bir konu ve erteleme var...affetme çalışmamda ailemden olmayan ama affetmesi en zor olan kişilerin üstünde bile çalışmaya cesaret ettim ancak annem ve babam için cesaret edemiyorum...offffff....

bugün kimi affettiğimi söylesem şaşarsın...kendisine toz kondurmayan ve hakkındaki olumsuz eleştirilere fırsat bile vermeyen hayran kitlesinden dolayı gıcık kaptığım bir dizi oyuncusunu (evet bir aktristi) affettim...işe yarayıp yaramadığını da onun oynadığı diziden bir bölümü izleyerek kendimi test edeceğim...

[imported_Angel]

Yine geldim günlük
evet dün affetme konusunda değişik bir deneme yapıp antipati duyduğum bir ünlüyü affetme çalışmasını denemiştim..çünkü onu her gördüğümde sinirlerim farkedilir derecede hopluyordu..
(affetmeyi her türlü insana yapabileceğimizin onayını aldıktan sonra tabiki )

oysa o bana ne yapmıştı ki ? maddi veya manevi olarak canımı mı yakmıştı ? tabiki hayır..o benim gerçek hayatıma hiç girmedi bile...ama ona karşı neden sanki candüşmanımmış gibi kin ve nefret duyuyordum ki ?
hayatıma giren ve canımı yakan insanları bile affedebiliyorken hiç hayatımda yeralmadığı halde sinirimi bozan birini neden affedemeyim ki ?

meditasyondan sonra kendimi denemek için internette onun resimlerini bulup uzun uzun baktım...oynadığı diziden 1-2 bölüm izledim....ama inanırmısın...bir mucize gerçekleşti ve inanamadım...ona bakarken onu izlerken gıcık olmadığım gibi sempatik bile bulmaya başladım...sevimli olan ve daha önce farkedemediğim yönlerini farkettim....artık ona yumruk atma hissi değil ona gülümseme ve sarılma hissi taşıyordum...ne kadar ilginç....gerçekten herkesin üzerinde uygulanabiliyormuş bu çalışma...

ve ona neden bu kadar gıcık olduğumun sebeplerinden birisini de anladım...çünkü o oyuncu gerçek hayatımda canımı sıkan bir başka insana benziyordu fiziksel olarak...saçları gözleri hareketleri ve havası yani...ama önceden o gerçek kişiyi de affetmiş olmamın etkisimidir bilmiyorum...bu ünlü kişiyi affederken o kadar zorlanmadım..belki en büyük suçu o canımı yakan kişiye benziyor olmasıydı..