Ha Gayret!

[mücevher]

Öğrencimin bana öğrettikleri:

Kaliforniya' da Long Beach şehrindeki Eyalet Üniversitesi'nde öğretim üyesi olarak ders verirken, ayni sömestrde benim iki dersimi alan bir kız öğrencim dikkatimi çekmeye başlamıştı. Bu genç bayanın şu özelliklerinin farkına varmıştım: Her şeyden önce çok güzel bir kızdı; gözüm gayri ihtiyari ona gidiyordu. İkinci olarak çok iyi bir öğrenciydi; bütün sınav ve ödevlerde en yüksek notu o alıyordu. Ayrıca, çok hanımefendi, çok nezih bir kişiliği vardı. Bölümün bir pikniğinde kız öğrencimin nişanlısıyla tanıştım ve itiraf edeyim, ilk aklımdan gecen, "Armudun iyisini ayılar yer" düşüncesi oldu. Yukarıda özelliklerini saydığım o güzel kızın bana tanıştırdığı erkek, yirmi yedi-yirmi sekiz yaşlarında, saçı biraz dökülmüş, şişman denecek kadar toplu, çirkin, kısa boylu biriydi.

Bu kişiye parası için yüz vermiş olabileceğini düşündüm. Daha sonra öğrendim ki, bu genç adamın parasal gücü yok; başka bir üniversitenin psikolojik danışmanlık bölümünde doktora öğrencisi olarak okula devam ediyor ve ileride akademisyen olarak kariyer yapıp profesör olmak istiyor.

Acaba benim güzel öğrencim bu adamda ne bulmuştu? Bir hafta sonra ders çıkışı koridorda öğrencimin yanına yaklaştım ve Sally adıyla anacağım öğrencimle aramızda şöyle bir konuşma geçti:

"Sally, nişanlınla nasıl tanıştığınızı merak ediyorum?

"Bir kilise faaliyetinde ayni komitede çalıştık; o zaman tanıdım kendisini "

"Nesi seni etkiledi; hangi özelliklerini sevdin?

Sally, bir Amerikalı olarak bu soruyu hiç beklemiyordu. Amerikan kültüründe, bu tür sorular kişinin mahremiyetine tecavüz olarak kabul edildiğinden pek sorulmaz. Amerikan kültürüne göre ben o anda Sally'nin mahremiyetine 'burnumu sokuyordum.'

Şaşkınlığı geçince çok içten, gözlerinin içi gülerek, "O şahane bir insan; o benim kahramanım! Ben ondan çok şeyler öğrendim" dedi.

O anda ilk hissettiğim şey kıskançlık duygusu oldu. Güzel bir kadının erkeğine, "Sen benim kahramanımsın" duygusu içinde bakmasının erkeğe verilmiş en büyük hediye olduğunu hissettim ve anladım. Bu hediyeyi, hayatim boyunca hiç almadığımı biliyordum ve o kişiyi kıskandım.

"Nasıl yani?" dedim.

"Frank bir yetimhanede büyümüş. Yetim olmanın ne demek olduğunu bildiği için, üniversite öğrencisi olunca, yetimhaneden iki çocuğa ağabeylik yapma kararı almış. Haftada on saatini onlara ayırıyor; onlarla buluşup oynuyor, kitap okuyor, onları müzeye götürüyor. Onların iyi gelişmesi için elinden geleni yapıyor. Biri ameliyat oldu, hastanede yatıyor ve Frank simdi akşamları hastanede kalıyor, geceleri ona bakıyor."

Yüzüme tokat yemiş gibi oldum. Utandım. Kendime kızdım. Ben güya en yüksek eğitim düzeyine gelmiş biriydim ve karşımdakini hala dış görünüşe göre yargılıyor ve onu "ayı" olarak görüyordum. İçimdeki pislikten utandım. Bir süre sonra Sally'nin içinde yetiştiği aile ortamını merak etmeye başladım. Şöyle bir mantık yürüttüm: o adama baktığım zaman ben neden, 'Armudun iyisini ayılar yer' diye düşündüm? Çünkü ben, içinde yetiştiğim ortamda sık sık bu benzetmeyi duyarak büyümüştüm. İçinde yetiştiğim ortam beni nasıl etkilemişse, Sally'nin içinde yetiştiği ortam da onu öyle etkilemiş olmalıydı.

Birkaç hafta sonra Sally'e, ailesinin nerede oturduğunu sordum. Los Angeles'in üç yüz elli km kuzeyindeki bir kasabada oturuyorlarmış . Onun ailesiyle tanışmak istediğimi, bunun mümkün olup olamayacağını sordum. "Kendilerine bir sorayım, eminim sizinle tanışmak isteyeceklerdir, " dedi ve iki gün sonra, "Ailemle konuştum; sizinle tanışmaktan mutlu olacaklarını söylediler," dedi. Dört-beş hafta sonra San Francisco'ya gidecektim, Sally'nin ailesinin yaşadığı kasaba yolumun üstündeydi, onlara uğrayabilir, onlarla tanıştıktan sonra yoluma devam edebilirdim.

Bu planımı Sally'e söylediğimde Sally, "O gün ben de aileme gidecektim; isterseniz beraber gidebiliriz, " dedi. Ailesine haber verdi. Onlar da sabah kahvaltısına gelmemizi söylemişler. Long Beach'ten sabahın altısında yola çıktık ve dokuz buçuk civarında Sally'nin ağabeyi Brian'in evine vardık. Sally'nin babası George orada buluşmamızı uygun görmüş. Çok güleryüzlü bir aileydi. Brian'in, en ufağı dört yaş civarında dört çocuğu vardı.

Ziyaret ettiğim bu güleryüzlü sıcak ailede, iki olay gerçekten dikkatimi çekti. Bunlardan ilki, Sally'nin babası George'un torunlarıyla konuşurken onların göz hizalarına inmesiydi. Bunu o kadar doğal yapıyordu ki, artık farkına varılmadan yapılan bir davranış olduğu belliydi. Sally'ye, babasının torunlarıyla hep böyle mi konuştuğunu sordum. "Evet" yanıtını alınca, kendisi çocukken de babasının, onunla göz hizasına inerek mi konuştuğunu sordum. "Evet, biz böyle biliyoruz. Ağabeyim Brian da çocuklarıyla böyle konuşur; ben de kendi çocuklarımla böyle konuşacağım. Biz böyle biliyoruz", dedi. Tüylerim diken diken oldu. Ben üniversite öğretim üyesiydim ve insan psikolojisi benim uzmanlık alanımdı ama üç çocuğumdan hiçbiriyle göz hizasına inerek konuştuğumu hatırlamıyordum. Kendime kızdım; sonra kendime kızmaktan da vazgeçtim, beni yetiştirenlere kızdım. Sonra onlara kızmaktan da vazgeçtim ve bütün nesilleri yetiştiren kültür ortamına kızdım. Daha sonra kimseye kızamayacağımı anlayarak, oradaki öğrenme fırsatından yararlanmaya karar verdim. Torunlarının önünde diz çökerek konuşan dede George'a "Beyefendi, çocukların göz hizasına inerek konuşuyorsunuz! " dedim. Bana biraz şaşkınlıkla gülümseyerek, "Tabii, onlar küçük insanlar!" yanıtını verdi. Öyle bir bakışı vardı ki, bu bakış sanki 'Bu kadar doğal bir şey ki, herhalde bunu herkes yapıyordur; sen yapmıyor musun?' diyordu.

O bakışa karşı bütün yaptığım, mahcup bir gülümseme oldu.

Bu güleryüzlü sıcak ailede dikkatimi çeken ikinci olay, Sally'nin ağabeyi Brian'in davranışı oldu. Brian, Pasifik ülkeleriyle ticaret yapan, oldukça varlıklı biriydi. Evlerinin büyüklüğünden, yüzme havuzundan, çiftliklerinden, arabalarının türünden ailenin zenginliği belli oluyordu. Kahvaltıdan sonra saat on bir dolaylarında telefon çaldı ve Brian bir süre telefonla konuştu. Ofisten arıyorlarmış, Koreli bir işadamı Los Anegeles'ta imiş, kendisiyle görüşmek için helikopterle saat 14'te gelmek istiyormuş. Başka bir randevusu olduğunu söyleyerek bu teklifi reddetmiş olan Brian, bize durumu şöyle açıkladı: 'Dört çocuğum var ve her hafta biriyle dört saat başbaşa geçiririm. Bugün dört yaşındaki kızım Mary'le randevum var. Çocuklar çok çabuk büyüyorlar, eğer dikkat etmezsen, bir bakıyorsun, büyümüşler ve onlarla beraber zaman geçirme olanağı kaybolmuş.

Brian'in yaşam vizyonunu sormadım, ama davranışından nelere öncelik verdiği belli oluyordu. Brian için çocukları şüphesiz en az işi kadar önemliydi. Brian'ın yaşamında bununla ilgili bir pişmanlık duygusu, bir 'keşke' olmayacak.

Sally'e sordum: "Baban seninle randevulaşır miydi?"

"Evet", dedi, "yalnız benimle değil, her çocuğuyla sırasıyla başbaşa zaman geçirirdi. Ve ilave etti, "Biz böyle gördük, böyle biliyoruz. Benim çocuğumun da babası böyle yapacak!". Gülümseyerek, "Nereden biliyorsun?" diye sordum.

"Biz Frank'le konuştuk" diye cevap verdi. Yine içim cız etti. Daha doğmadan çocuğun gelişme ortamıyla ilgili bir bilinç oluşmuştu.

Kendi çocuklarıma içim yandı. Evlenmeden önceki bilincimi, kafamın karmaşıklığını, evlendiğim kıza ettiğim eziyetleri ve ondan da acısı, kendi yavrularıma çektirdiğim acıları düşündüm. Biraz daha düşününce kendimin de acı çektiğini anladım ve bu sefer kendi çocukluğuma içim yandı. Daha sonra babamın, anamın çocukluğuna içim yandı. Ve son durak olarak ülkemin tüm çocuklarına içim yandı.

Yine kimseye kızamayacağımı anlayınca, 'bundan sonra ne yapabilirimle ilgili düşünmeye karar verdim. İşte değerli okurum; yazdığım kitaplar, verdiğim seminerler, hazırladığım televizyon programları, 'Ne yapabilirim?' sorusuna verdiğim yanıtların öğeleridir. Sally'nin içinde yetiştiği ortamı görmüş ve anlamış biri olarak onun davranışlarına şimdi daha iyi anlam verebiliyorum. Sally, içinde yetiştiği ailede, varoluşun beş boyutunu da doya doya yaşayabilmişti. Çocuğun hizasına inerek onunla göz göze konuştuğunuz zaman çocuk, 'Sen varsın, sen doğalsın, sen değerlisin, sen güçlüsün ve sen sevilmeye layıksın', mesajı alır ve çocuğun CAN’I beslenir.

Çocuğuyla randevusuna sadık kalan baba, 'Seninle zaman geçirmek istiyorum, seni özledim', mesajını güçlü olarak verir. Çocuk bu mesajı zihinsel olarak değil, sezgisel olarak alır ve aldığı bu sezgisel mesajlar sayesinde çocuğun hamuru, 'Ben sevilmeye layık biriyim!' diye yoğrulur.

Bir ana babanın çocuklarına verebileceği en büyük miras, varoluşun beş boyutunda beslenmiş ve buna inanmış güçlü bir Can’dır...

Doğan Cüceloğlu

[MuminOKAN]

çok teşekkürler.

feci duygulandım... saol...

Mücevher'cigğim bu aralar yaşadığım ve anlatmak istediklerime tercuman oldun çok güzel bir yazı idi.Bizlerle paylaştığın için teşekürler.

[mücevher]

Teşekkür ederim Mustang cım.
Yazı bana da çok şeyler hatırlattı ve içimi sızlattı o yüzden sayfama eklemiştim. Aslında çoğumuz benzer ızdıraplarla yoğrulmuşuz bu onu gösteriyor.
Şimdi sıra günlüğüme şu anda hissettiklerimi yazmaya geldi.
Artık çok zaman Hayal Ablamın da dediği gibi zihnimdeki cadıların başına tokmak vurup onları susturabiliyorum.
Yani olumlu içsel konuşmalarım arttı.
Bazen öyle duygularla doluyorum ki mutluluk içimden dolup taşıyor.
Ama hala halledemediğim bi konu var ki burada kendimi çaresiz hissediyorum.
Günlüğümün bi yerinde akşam olunca eve gitmek istemiyorum demiştim. Şimdi bunun sebebini yazıyorum: Kayınvalide sendromu.
Her yaptığının eleştirildiği,
her sözünün terslendiği
bi yere kim gitmek ister ki...
Bende öyle bir hale geldi ki o kişinin yanında uyuz köpek gibi bütün tüylerim diken diken ve tetikte duruyorum.
Aman bişey söylemesin, bişey demesin diye panik halinde bir akşam geçiriyorum.
Bütün motivasyonum alaşağı oluyor ve sabah olunca silbaştan başlıyorum.
Bu rutin bi şekilde tekrarlanıyor. İçimden bazen onun beni çok sevdiğini hayal edip ona sevgi gönderiyorum ama sanki yeterli olmuyor. Ne yapmalı ne yapmalı???? Bilemiyorum. dusun
Ben zaten içimdeki cadılarla başedemezken bi de dışardaki cadılar benim bütün enerjimi çalıyorlar.
Vaz geçmiyorum. Her sabah silbaştan başlıyorum. Ama böyle daha ne kadar sürer onu da bilmiyorum.

[mücevher]

Yaa bu arada sevgili Mümin Okan, ben senin mesajını nasıl atlamışım öyle İşte kafam biraz dağınık hala galiba
Kusuruma bakma e mi??? Çok teşekkürler sana da.

[MuminOKAN]

mücevher Nickli Üyeden Alıntı

Yaa bu arada sevgili Mümin Okan, ben senin mesajını nasıl atlamışım öyle İşte kafam biraz dağınık hala galiba
Kusuruma bakma e mi??? Çok teşekkürler sana da.

olurmu sayın mücevher kusura bakılacak birdurum olduğunu düşünmüyorum. gözden kaçar, falan, olur böyle şeyler. ben teşekkür ederim.

dinlenme fırsatın varsa değerlendir, bence...

sağlıcakla ve ışıkla kal.

http://hayatimdegisti.com/forum/Smileys/default/143.gif

Sevgili Mücevher seni çok iyi anlıyorum canım çünki bende yıllarca aynı şeyi yaşadım .Son iki yıla kadar ayrı oturmamıza rağmenbende çok sıkıntı çektim bu konuda .Helede eşin tam bir ana kuzusu ise işin biraz daha zor oluyor.Bizim en büyük sorunumuz eşimin herşeyin önüne annesini koyması oldu işinin bile .Son iki yıldır bizde yaşıyor artık eşim bile annesine tahamül edemiyor.

canım benim sen kendini değersiz hissetikçe o üstüne daha çok yüklenir.Kendini hiç bir zaman küçümseme sen izin verdiğin kadar insanlar sana yüklene bilir.Ben sana kötü bir şeyler söyle demiyorum .Ben hayatımda kayınvalidemle hiç tartışmadım desem yalan olmaz .Çünki bazı şeyleri ben kendime yakıştırmadığım için yapmam.Sadece bakışlarınla tavırlarınla kendini hissettir.Kimsenin seni küçümsemesine izin verme. O kişinin karşısında içinden ona ne hissediyorsan söyle.Bu sadece seni biraz olsun rahatlatır.O kişinin karsısında kendini bir aslan onuda fare olarak gör sen kükredikçe onun korktuğunu farzet.

Halbuki zaman nekadar çabuk geçiyor lüzumsuz kırgınlıklarla vakit kaybediyoruz.Sabaha iyi düşünerek başla günün iyi geçsin .Akşama iyi başlaki gecen güzel olsun .Dilerim hayat sana bütün güzellikleri versin .İyi günler göresin.

[mücevher]

Nasrettin Hoca damdan düştüğünde demiş ki bana doktor değil, damdan düşen getirin beni o anlar.
Canım Mustang cım sen de beni iyi anlıyorsun. Bir ara ben de eşime hiçbişey anlatamadım.
Ama sonra o bazı şeyleri kendi gözleriyle gördü ve kulaklarıyla işitince beni destekledi.
Eşimin desteği beni çok mutlu etti. Ayrıca sitedeki siz dostlarımın desteği olmasa ben ne yapardım???
Hayat sizlerle çok daha güzel. Telkinleri dinlememe rağmen hala gelgitler yaşamam normal mi bilmiyorum?
Belki kendi halime kalsam bunlar olmayacak.
Güne güzel, akşama güzel başlıyorum ama malum sebepler beni alt üst ediveriyor bir anda.
Ama mesajlarda (kimin yazdığını unuttum) şikayet etmeyin mesajını gördüm az önce.
Artık bu konuda kendime bile hiçbir şekilde şikayet etmemeye karar verdim.
Belki o zaman farklı olur. Kaç senedir çözülemeyen bir düğüm çözülür kimbilir bu da olası.
Ayrıca "o kişinin karşısında içinden ona ne hissediyorsan söyle" ve "kendini bir aslan onu da fare olarak gör, sen kükredikçe onun korktuğunu farzet" şeklindeki tavsiyelerin için çok teşekkür ederim. Mutlaka deneyeceğim. Haklısın hayat kısa değmiyor hiçbişeye üzülmeye.

[mücevher]

Bugünkü kendime olumlu mesajım:

Ben kararlarımı kendim vermeyi, duygu ve hislerimi kendim seçmeyi seçiyorum.

Biraz karışık mı oldu ne??? dusun

Ama zeki bilinçaltım bunu gayet iyi anlar heralde diye düşünüyorum.

Anlayıp anlamayacağı zamanla anlaşılacak elbet.

Gün boyunca aklıma geldikçe bunu söylemeye niyetlendim. Hadi hayırlısı....

[MuminOKAN]

oldukça başarılı bir telkin. super