Seçimsizlik Mutluluktur

[sweeet]

Seçimsizlik Mutluluktur


Osho,insanın önünde yalnızca iki alternatif mi var?..
Üzüntü dolu bir yaşam ve bir ilahilik, mutluluk hayatı...
Ve seçim ona mı aittir? Nasıl oluyor da çoğunluk üzüntü ve acı yolunu seçiyor?


Bu çok anlamlı bir sorudur, ama aynı zamanda çok hassas bir sorudur.
Anlaşılması gereken ilk şey, hayatın çok çelişkili olduğu ve bu yüzden pek çok şeyin olduğudur.

İki alternatif şunlardır: İnsan ya cennette olur ya da cehennemde.
Ve üçüncü bir olasılık yoktur.
Ya derin acı içinde olursun ya da derin mutluluk içinde.
Yegâne iki olasılık, iki açıklık, iki kapı, iki varlık şekli bunlardır.

Sonra insanın aklına, insanın neden acı içinde olmayı tercih ettiği gelir.
İnsan asla acı içinde olmayı seçmez, insan hep mutluluğu seçer...
Ve çelişki burada işe karışır.
Mutluluk içinde olmayı seçersen acı çekersin,
çünkü mutluluk içinde olmak demek seçimsiz olmak demektir.
Sorun budur. Mutluluk içinde olmayı seçersen acı içinde olursun.
Seçmezsen, yalnızca tanık olarak, seçimsiz kalırsan, o zaman mutluluk içinde olursun.

Yani bu mutluluk ile acı arasında seçim yapma meselesi değildir;
derinlerde, seçme ile seçmeme arasında seçim yapma meselesidir.

[sweeet]

Ne zaman seçsen sonuç neden acı olur?..
Çünkü seçmek hayatı böler: Bir şeyin kesilip atılması gerekir.
Bütünü kabullenmezsin
Bütünün içinde bir şeyi kabul eder, diğerini reddedersin, seçimin anlamı budur.
Ve yaşam bir bütünlüktür.
Bir şeyi seçip diğerini reddersen, reddettiğin sana döner, çünkü yaşam bölünemez.
Ve senin reddettiğin, sırf reddettiğin için, üzerinde büyük güç sahibi bir şey olur.
Ondan gerçekten korkarsın.

Hiçbir şey reddedilemez. Ancak ona karşı gözlerini kapatabilirsin. Yalnızca kaçabilirsin.
Ona dikkat etmekten kaçınabilirsin, ama o daima orada gizlidir, kendini göstermeyi beklemektedir.
Bu yüzden, eğer acıyı reddedersen.
.. Acıyı seçmeyeceğini söylersen...
O zaman incelikli bir şekilde seçmiş olursun onu. Artık o hep çevrende olur... İlk şey.

Yaşam bir bütündür... İlk şey ve yaşam bir değişimdir... İkinci şey.
Bunlar temel gerçeklerdir. Hayatı bölemezsin.

İkinci olarak: Hiçbir şey durağan değildir, hiçbir şey olamaz.
Bu yüzden, "Acı çekmeyeceğim. Mutlu bir yaşam tarzı seçeceğim." dediğinde mutluluğa tutunursun.
Ve bir şeye tutunduğun zaman, onu istediğin zaman, onun kalıcı olmasını dilersin.
Ve hayatta hiçbir şey kalıcı olamaz. Yaşam bir akıştır.

Bu yüzden mutluluğa tutunduğun zaman yine acı yaratırsın,
çünkü bu mutluluk geçecektir; hiçbir şey kalıcı değildir.
Yaşam bir ırmaktır ve sen ırmağa tutunduğun an,
hayal kırıklığına uğrayacağın bir durum yaratmış olursun,
çünkü ırmak hareket edecektir.
Eninde sonunda ırmağın çok uzaklara gittiğini göreceksin.
Artık seninle değildir: Ellerin boştur ve yüreğin hayal kırıklığı doludur.

Mutluluğa tutunursan, mutluluk anları olur, ama onlar gelip geçer.
Yaşam bir akıştır.
Burada, senin dışında hiçbir şey kalıcı olamaz.
Burada, senin dışında hiçbir şey ebedi değildir ve eğer
değişen bir şeye tutunursan, gittiği zaman acı çekersin.
Ve yalnızca gittiği zaman acı çekmezsin;
eğer zihninde tutunma varsa, o buradayken de zevk alamazsın,
çünkü daima onu kaybetmekten korkuyor olursun.

Tutunursan fırsatları da kaçırırsın.
Daha sonra acı çekeceksin ve şu anda zevk alamıyorsun, çünkü korku hemen köşe başında...
Eninde sonunda gidecek.
Evine gelen bir konuk gibi: Onun konuk olduğunu ve yarın sabah gideceğini biliyorsun.
Gelecek yüzünden acı çekmeye başlarsın... Yarın sabah gidecek...
Ve o acı, o ıstırap şu anda gelir. Konuk evindeyken mutlu olamazsın.
Konuk seninleyken mutlu olamazsın, çünkü sen şimdiden, yarm sabah gideceğini düşünerek endişe ve acı yaşıyorsun.
Bu yüzden o buradayken mutlu olmuyorsun ve gittiği zaman mutsuz olacaksın.
Olan da budur işte.

İlk şey: Yaşam bölünemez. Bölersen, ancak o zaman seçebilirsin.
Ve seçtiğin şey bir akıştır... Eninde sonunda gidecektir...
Ve inkâr ettiğin sana dönecektir; ondan kaçamazsın.
"Ben yalnızca gündüzleri yaşayacağım ve gecelerden kaçınacağım." diyemezsin.
"Ben yalnızca içime çektiğim nefesle yaşayacağım ve nefes vermekten kaçınacağım." diyemezsin.

Yaşam zıtların ritmidir. Nefes alır, nefes verirsin-.
Bu iki zıt arasında... Aldığın ve verdiğin... Sen var olursun.
Acı vardır, mutluluk vardır.
Mutluluk tıpkı aldığın nefes gibidir, acı tıpkı verdiğin nefes gibidir ya da gündüz ve gece gibi...
Zıtların ritmi. "Ben yalnızca mutluyken yaşayacağım.
Mutlu değilken yaşamayacağım." diyemezsin.
Bu tavrı takınabilirsin, ama bu tavır senin daha da fazla acı çekmene sebep olur.

Kimse acıyı seçmez, unutma.
İnsanın neden acı çekmeyi seçtiğini soruyorsun.
Kimse acı çekmeyi seçmez.
Sen acı çekmeyi seçmedin, mutlu olmayı seçtin, hem de kuvvetle seçtin.
Mutlu olmak için her şeyi yapıyorsun ve acı çekmenin, mutlu olmamanın sebebi de bu.

[sweeet]

O zaman ne yapmalı?

Hayatın bütün olduğunu hatırla. Seçemezsin...
Yaşamın tamamı yaşanmalıdır.
Mutluluk anları olacaktır ve acı anları olacaktır ve ikisi de yaşanmalıdır; seçemezsin.
Çünkü yaşam ikisi birdendir...
Aksi halde ritim kaybolur ve ritimsiz yaşam olmaz.

Müzik gibidir. Bir müzik duyarsın:
Notalar, sesler var ve her sesten sonra bir sessizlik, bir boşluk var.
O boşluk sayesinde, o sessizlik ve ses sayesinde...
Çünkü ikisi birbirine zıttır...
Müzik yaratılır. "Ben yalnızca sesleri seçeceğim, boşlukları istemiyorum." dersen müzik olmaz.
Tekdüze bir şey olur, ölü olur.
O boşluklar sese yaşam verir.
Hayatın güzelliği budur işte... Yaşam zıtlıklarla var olur.
Ses ve sessizlik, ses ve sessizlik...
Bu müzik yaratır, ritim yaratır.
Yaşamda da aynısı geçerlidir. Acı ve mutluluk iki zıt olgudur. Seçemezsin.

Seçersen kurban olursun; acı çekersin.
Bu zıtların bütünlüğünün ve hayatın nasıl işlediğinin farkına varırsan seçmezsin...
İlk şey. Ve seçmediğin zaman tutunmaya gerek olmaz, tutunmanın anlamı olmaz.
Acı geldiği zaman acıdan zevk alırsın ve mutluluk geldiği zaman mutluluktan zevk alırsın.
Konuk evdeyken ondan zevk alırsın, gittiği zaman acıdan, yokluktan, ıstıraptan zevk alırsın.
Ben, ikisinden de zevk al diyorum.
Bilgelik yolu budur: İkisinden de zevk al, seçme.
Ne gelirse kabullenin. Bu senin kaderindir, hayat böyledir ve bu konuda hiçbir şey yapılamaz.

Bu tavrı takınırsan, seçim olmaz. Seçimsiz olursun.
Ve seçimsiz olduğunda kendinin farkına varırsın,
çünkü artık mutluluğun ne olacağı hakkında endişelenmezsin, bu yüzden dışa gitmezsin.

Çevrende ne olacağı hakkında endişelenmezsin.
Ne olursa olsun zevk alırsın, onu yaşarsın, ondan geçersin, onu tecrübe edersin
ve ondan bir şey kazanırsın, çünkü her deneyim bilincin genişlemesidir.

Hiç acı olmasa, fakirleşmiş sayılırsın, çünkü acı sana derinlik verir.
Acı çekmemiş bir adam hep yüzeyde kalır.
Acı sana derinlik verir.
Gerçekten de, hiç acı olmasa tuzsuz olursun.
Bir hiç olursun, yalnızca can sıkıcı bir olgu olursun.
Acı sana bir ton, bir keskinlik verir.
Sana, ancak acının verebileceği, mutluluğun veremeyeceği bir nitelik gelir.
Daima' mutluluk içinde, rahat içinde kalmış, hiç acı çekmemiş birinin tonu olmaz.
Yalnızca bir varlık yığını. Derinliği olmazdı.
Gerçekte, yüreği olmazdı. Yürek acıyla yaratılır; acıyla evrimleşirsin.

Bir insan yalnızca acı çekmişse, hiç mutluluğu tanımamışsa,
o zaman da zengin olmaz, çünkü zenginlik zıt- lardan gelir.
Zıtlar arasında ne kadar hareket edersen, o kadar yükseğe, o kadar derine evrimleşirsin.
Yalnızca acı çekmiş biri köle olur.
Hiçbir mutlu an tanımamış biri gerçekte canlı olmaz.
Hayvan olur; yalnızca bir şekilde var oluyor olur.
Şiir olmaz, yüreğinde şarkı olmaz, gözlerinde umut olmaz.
Kötümserlik varoluşunda yerleşir.
Mücadele olmaz, macera olmaz. Hareket etmez.
Yalnızca durgun bir bilinç göleti olur ve durgun bir bilinç göleti bilinç değildir...
Yavaş yavaş bilinçsiz olur. İşte bu yüzden, eğer çok fazla acı varsa bilincini kaybedersin.

[sweeet]

Yani yalnızca mutluluğun fazla faydası olmaz, çünkü meydan okuma olmaz.
Yalnızca acı fazla büyüme sağlamaz,
çünkü mücadele edecek, umacak, düşleyecek hiçbir şey olmaz; fantazi olmaz.
İkisine de ihtiyaç vardır ve yaşam ikisinin arasında çok narin bir gerilim, çok ince bir gerilim olarak vardır.

Bunu anlıyorsan seçme.
O zaman hayatın nasıl işlediğini, hayatın nasıl olduğunu bilirsin.
Yolu budur, yaşam böyledir...
Mutluluktan geçer, acıdan geçer ve sana bir ton verir, sana anlam, derinlik verir.
Bu yüzden ikisi de iyidir.

İkisi de iyidir, diyorum. İkisi arasında seçim yap demiyorum...
İkisi de iyidir, seçim yapma diyorum.
Daha çok, ikisinden de zevk al; daha çok, ikisinin olmasına da izin ver.
Dirençsizce var ol. Birine tutunma, diğerine direnme.

Bırak düsturun dirençsizlik olsun: Hayata direnmeyeceğim.
Hayat bana ne verirse versin almaya hazır olacağım, açık olacağım ve ondan zevk alacağım.
Geceler de iyi ve güzeldir ve acının kendine has bir güzelliği vardır.
Hiçbir mutlulukta o güzellik olamaz.
Karanlığın kendi güzelliği, gündüzün kendi güzelliği vardır.
Karşılaştırmak mümkün değildir ve seçim yoktur.
İkisi de kendi boyutları içinde çalışır.

Bu bilinç içinde doğduğu an, seçmezsin.
Sen yalnızca tanık olursun ve zevk alırsın...
Bu seçimsizlik mutluluk olur.
Bu seçimsizlik mutluluk olur.
Mutluluk acının tersi değildir; mutluluk her şeye senin getirebileceğin bir niteliktir... Acıya bile.
Bir buda acı çekemez, ama bu acının onun başına gelmediği anlamına gelmez.
Hatırla, senin başına ne kadar acı geliyorsa
Buda'nın başına da o kadar acı gelir,
ama o acı çekemez, çünkü o acıdan zevk alma sanatını bilir.
O acı çekemez, çünkü mutlu kalır.
Acıda bile bayram halinde, meditasyon halinde,
canlı, zevk alır durumda, açık, dirençsiz kalır.
Acı onun başına gelir, ama ona dokunamaz.
Acı gelir ve gider, tıpkı alınıp verilen nefes gibi.
O kendisi olarak kalır. Acı onu bir kenara itemez.
Acı onu deviremez. Hiçbir şey deviremez onu...
Ne acı, ne mutluluk.

[sweeet]

Sen bir sarkaç gibi varsın: Her şey seni ittiriyor... Her şey.
Gerçekten mutlu bile olamıyorsun, çünkü mutluluk da seni öldürebilir.
Öylesine dalıyorsun ona.

Hatırlıyorum, bir kez fakir bir okul öğretmenine oldu...
Çok yaşlı, fakir, emekli olmuş bir adammış ve piyangoyu kazanmış.
Karısı korkmuş, şöyle düşünmüş:
"Bu yaşlı adama çok fazla gelir. Beş bin dolar ona çok fazla.
Beş dolar bile çok mutluluk veriyor, bu yüzden beş bin dolar onu öldürebilir."

Yakındaki kiliseye koşmuş ve rahibe gidip olanları anlatmış.
Demiş ki: "Yaşlı adam dışarıda, ama geri gelecek ve dönme zamanı yaklaştı,
bu yüzden bir şeyler yap...
Haber bile onu öldürmeye yeter!"

Rahip demiş ki: "Korkma. Ben insan zihnini ve nasıl işlediğini bilirim.
Psikolojisini bilirim. Ben gelirim."
Böylece rahip eve gelmiş. O geldiği an yaşlı adam da gelmiş ve rahip konuşmaya başlamış.
Demiş ki: "Diyelim ki piyangodan beş bin dolar kazandın... Ne yapardın?"

Yaşlı adam düşünmüş, taşınmış ve yanıt vermiş: "Paranın yarısını kiliseye verirdim."
Rahip düşüp ölmüş. Ona fazla gelmiş.

Mutluluk bile seni öldürebilir, çünkü işin içine o kadar çok dahil olursun ki...
Hiçbir şeyin dışında kalamazsın.
Acı ya da mutluluk, kapına ne gelirse, sen kendini öyle verirsin ki ayakların yerden kesilir.

Artık orada olmazsın. Eve bir esinti girer ve sen orada olmazsın.

[sweeet]

Benim söylediğim şu:
Eğer seçmezsen, eğer uyanık ve farkında kalırsan, yaşam böyledir...
Günler ve geceler gelir ve gider, acı ve mutluluk...
Sen yalnızca tanık olursun. Mutluluğa tutunmak olmaz,
mutluluğu özlemek olmaz, acıdan kaçmak olmaz. Kendinde kal... Odaklanmış, kök salmış. Mutluluk budur.

Bu yüzden unutma... Mutluluk acının karşıtı değildir.
Mutlu olduğunda acı olmayacağını düşünme... Saçmalık.
Acı hayatın parçasıdır. Ancak sen var olmadığında o da var olmaz.
Sen bedenden tamamen kaybolduğun zaman acı kesilir.
Doğum olmadığı zaman acı yok olur.
Ama o zaman sen de bütünde kaybolmuş olursun, o zaman artık sen olmazsın...
Bir damla okyanusa düşmüştür ve artık yoktur.

Sen var olduğun sürece acı sürecektir.
O hayatın bir parçasıdır.
Ama sen farkına varabilirsin:
O zaman acı çevrende bir yerde olur, ama asla senin başına gelmez.
Ama o zaman mutluluk asla başına gelmez.
Mutluluğun başına gelip duracağını, ama acının gelmeyeceğini düşünme...
İkisi de başına gelmeyecektir.
Onlar çevrede, çeperde olacaktır ve sen kendine odaklı olacaksın.
Onların oluşunu göreceksin, onların oluşundan zevk alacaksın,
ama onlar senin çevrende olacaklar; sana olmayacaklar.

Eğer seçmezsen bu mümkün olur.
İşte bu yüzden narin, incelikli olduğunu söyledim.
Hayatın çelişkili olması yüzünden sen mutluluğu seçersin ve acıya düşersin.
Acıdan kaçmaya çalışırsın ve daha fazla acı davet edilmiş olur.
Bu yüzden bunu mutlak bir yasa olarak kabul edebilirsin:
Ne seçersen, kaderin tersi olacaktır.
Bunu mutlak bir yasa olarak söylüyorum:
Ne seçersen seç, kaderin tersi olacaktır.

Bu yüzden kaderin ne olursa olsun, unutma tersini seçerek sen seçtin onu.
Acı çekiyorsan, mutluluğu seçerek seçtin acını.
Mutluluğu seçmezsen acı kaybolur.
Hiç seçme.
O zaman başına hiçbir şey gelemez ve sen dışında her şey bir akıştır.
Bunun çok derinlemesine anlaşılması gerekir.

Varoluştaki tek sabit faktör sensin, başka bir şey değil.
Yalnızca sen sonsuzluksun, başka bir şey değil.
Senin farkındalığın asla bir akış değil.
Acı gelir, ona tanık olursun.
Sonra mutluluk gelir, ona tanık olursun.
Sonra hiçbir şey gelmez, ona tanık olursun.
Tek bir şey sabit kalır: Tanıklık...
Ve tanık olan sen.

[sweeet]

Eskiden çocuktun...
Ya da daha da geriye gidersen, eskiden yalnızca atomik bir hücre idin. Hayal bile edemezsin...
Annenin rahminde yalnızca atomik bir hücre, çıplak gözle görülemiyordun.
O hücre önüne gelse, onunla karşı karşıya gelsen, bir zamanlar o olduğunu anlayamazsın.
Sonra çocuk oldun, sonra genç oldun, şimdi yaşlısın ya da ölüm döşeğinde yatıyorsun.
Pek çok şey oldu.
Tüm hayatın bir akıştı; iki saniye için bile hiçbir şey aynı kalmadı.

Herakleitos aynı ırmağa iki kere giremeyeceğini söyler.
Ve bunu yaşam ırmağı için söyler.
Birbirine eş iki anın olamaz. Geçen an tekrarlanamaz.
Sonsuza gitmiştir; ona bir daha sahip olamazsın.
Aynısı var olamaz. Öylesine büyük bir akıştır ki, sende tek bir şey aynı kalır: Tanıklık.

Annenin rahmine tanık olabilsen, bilincin niteliği aynıydı.
Çocukluğuna tanık olabilsen, tanıklık niteliği aynı olurdu.
Gençken ya da ölürken, yatağında yatarken, tanık olabilirsen, bilincin niteliği aynıdır.

İçinde, derinliklerdeki tek şey senin tanık benliğin, bilincindir.
O aynı kalır; başka her şey değişir.
Ve eğer değişim dünyasındaki herhangi bir şeye tutunursan, acı çekersin.
Bu konuda hiçbir şey yapılamaz.
Sen imkânsızı yapmaya çalışıyorsun, işte bu yüzden acı çekiyorsun.
Asla seçmediğini biliyorsun, ama asıl önemli olan bu değil.
Acı çekiyorsan, bunu dolaylı olarak seçmişsin.

Bir kez yaşamdaki bu dolaylılığın, yaşamın bu çelişkili niteliğinin farkına varınca,
seçmeyi bırakırsın.
Seçim yok olduğu zaman dünya kaybolur.
Seçim yok olduğu zaman mutlak olana girmiş olursun.

Ama bu ancak seçen zihin tamamen kaybolduğu zaman mümkün olur.
Seçimsiz bir farkındalığa ihtiyaç vardır ve o zaman mutluluk içinde olursun.
Ya da mutluluk sen olursun.
Ve tekrar söylüyorum:
Acı olmaya devam eder, ama artık hiçbir şey sana acı çektiremez.
Aniden cehenneme atılsan bile, sırf oradaki varlığın
sayesinde,
artık senin için cehennem olmaz.

[sweeet]

Biri Sokrates'e nereye gitmek istediğini sormuş ve Sokrates demiş ki:
"Cennet ya da cehennem var mı, bilmiyorum.
Oradalar mı, değiller mi bilmiyorum, ama aralarından seçim yapmayacağım.
Tek duam şu: Her neredeysem uyanık olayım.
Her nerede isem uyanık olayım.
Cehennem ya da cennette olmanın önemi yok."
Çünkü tamamen uyanık isen cehennem kaybolur...
Cehennem senin farkında olmamandır.
Eğer tamamen farkındaysan, cennet gerçekleşir...
Cennet senin tamamen farkında ol- mandır.

Gerçekte, cennet ya da cehennem diye coğrafi mekânlar yoktur.
Ve bir gün öleceğin ve Tann'nın seni, yaptığın işlere göre,
cennete ya da cehenneme göndereceği gibi çocuksu şeyler düşünme.
Hayır, sen kendi cennetini ya da cehennemini içinde taşırsın,
nereye gidersen git, kendi cennetini ya da cehennemini yanında taşırsın.

Tanrı bile hiçbir şey yapamaz.
Aniden onunla karşı karşıya gelsen, o sana cehennem gibi görünür.
Sen kendi cehennemini içinde taşıyorsun; onu her neredeysen oraya yansıtıyorsun.
Acı çekiyorsun.
Karşılaşma tıpkı ölüm gibi, tahammül edilmez olur.
Bilincini kaybedebilirsin.
Sana her ne oluyorsa, onu içinde taşıyorsun.
Bilincin tohumu tüm varoluşun tohumudur.

Bu yüzden unutma, açı çekiyorsan bunu sen seçtin:
Bilinçli olarak, bilinçsiz olarak, doğrudan ya da dolaylı olarak, sen seçtin.
Bu senin seçimin ve sorumlusu sensin. Başka kimse sorumlu değil.

Ama zihinlerimizde, o karmakarışık zihinlerinde, her şey tam tersi.
Acı çektiğin zaman başkaları yüzünden acı çektiğini düşünüyorsun.
Sen kendin yüzünden acı çekiyorsun.
Kimse sana acı çektiremez. Bu imkânsızdır.
Ve biri sana acı çektirse bile, onun aracılığı ile acı çekme seçimi sana ait.
Sen onu seçtin ve onun aracılığı ile belli bir tür acıyı seçtin.
Kimse sana acı çektiremez... Bu senin seçimin.
Ama sen hep başkaları değişirse ya da
başkaları başka bir şey yapsa acı çekmeyeceğini düşünürsün.

[sweeet]

Bir hikâye duydum.
Nasreddin Hoca, arabası park etmiş bir başka arabaya çarptığı için tutanak dolduruyormuş.
Tutanakta pek çok şey soruluyormuş.
Diğer aracın sürücüsünün kazadan kaçınmak için ne yapabileceğinin sorulduğu kısma gelince şöyle yazmış:
"Arabayı başka yere park edebilirdi.
Araba oraya park edilmişti; başka bir yere park etmeliydi...
Kaza onun yüzünden oldu."

Ve senin yaptığın da budur. Hep diğeri sorumludur:
Başka bir şey yapmalıydı, o zaman acı olmazdı.
Hayır, diğeri sorumlu falan değildir.
Sen sorumlusun ve bilinçli olarak bu sorumluluğu üzerine almazsan değişmezsin.
Sorumluluğun sende olduğunu fark ettiğin an değişim mümkün olur, kolaylıkla mümkün.

Acı çekmişsen, bu senin seçimindi.
Karma yasası budur, başka bir şey değil:
Tüm sorumluluk sende. Ne olursa olsun...
Acı ya da mutluluk, cennet ya da cehennem...
Ne olursa olsun, nihai olarak tek sorumlu sensin.
Karma yasası budur: Tüm sorumluluk sendedir.

Ama korkma, korkuya kapılma,
çünkü eğer tüm sorumluluk sendeyse, aniden bir özgürlük kapısı açılır...
Çünkü eğer acının sebebi sensen, sen değişebilirsin.
Sebep başkaları ise, o zaman sen değişemezsin.
O zaman nasıl değişebilirsin?
Tüm dünya değişmediği sürece acı çekersin.
Ve başkalarını değiştirmenin yolu yok gibi görünmektedir...
O zaman acı sona eremez.

Ama biz o kadar kötümseriz ki,
karma yasası gibi güzel öğretileri bile bizi özgürleştiremeyecek şekilde yorumlarız.
Tam tersine, bize daha fazla yük olurlar.
Hindistan'da karma yasası en az beş bin senedir, hatta daha fazla zamandır biliniyor,
ama biz ne yaptık?
Kendi sorumluluğumuzu üstlenmedik; tüm sorumluluğu karma yasasına attık...
Karma yasası yüzünden oluyor ve biz hiçbir şey yapamayız, hiçbir şey yapılamaz;
hayatın böyle olmasının sebebi geçmiş yaşamlar.

[sweeet]

Karma yasası seni özgürleştirir.
Kendine yönelik eksiksiz bir özgürlük verir.
Kimse sana acı veremez... Mesaj buydu.
Acı çekiyorsan, onu sen yarattın.
Kaderinin efendisi sensin ve eğer onu değiştirmek istiyorsan, hemen değiştirebilirsin
ve hayat farklı olur. Ama tavır...

Bir hikâye duydum. İki arkadaş konuşuyorlarmış.
Biri hep iyimser, biri hep kötümsermiş.
İyimser bile durumdan çok mutlu değilmiş.
İyimser demiş ki: "Eğer bu ekonomik kriz sürerse ve bu siyasi felaketler devam ederse
ve dünya her zamanki gibi ahlaksız kalırsa, kısa sürede dilenirken bulacağız kendimizi."

O bile çok umutlu değilmiş... İyimser olanı.
O, "Sonunda kendimizi dilenirken bulacağız." deyince kötümser demiş ki:
"Kimden? Bu durum devam ederse kimden dileneceksin?"

Bir zihnin var, onu her konuya getiriyorsun.
Gerçekten de, her öğretinin niteliğini değiştiriyorsun.
Budaları ve Krishnaları kolaylıkla alt ediyorsun, çünkü her şeyi dönüştürüyorsun;
kendi tarzında renklendiriyorsun.

Her ne isen, nasıl bir dünyada yaşıyorsan, tek sorumlusu sensin.
Bu senin yaratımın.
Bu içine, derinlere giderse, her şeyi değiştirebilirsin.
Acı çekmen gerekmez. Seçme, tanık ol, o zaman mutluluk başına gelir.
Mutluluk ölü bir durum değildir.

Acı çevrende sürecek.
Bu yüzden başına ne geldiği meselesi değil; senin nasıl olduğun meselesi.
Nihai anlam senden gelir, olanlardan değil.

OSHO